Eksperci szacują, że około 6% populacji ogólnej i aż jedna trzecia wszystkich weteranów doświadcza zespołu stresu pourazowego (PTSD).
Chociaż PTSD nie dyskryminuje ze względu na płeć, kobiety są prawie dwa razy bardziej narażone na doświadczenie PTSD po traumatycznym wydarzeniu niż mężczyźni — prawie 8% kobiet rozwija PTSD w porównaniu z 4% mężczyzn. Źródła traumy mogą się znacznie różnić między mężczyznami i kobietami, przy czym mężczyźni są bardziej narażeni na śmierć lub obrażenia fizyczne w wyniku walki, wypadków, a nawet klęsk żywiołowych, podczas gdy kobiety częściej doświadczają napaści, napaści na tle seksualnym i wykorzystywania dzieci. Mimo to, bez względu na przyczynę, trwały zespół stresu pourazowego jest prawdziwym problemem zdrowia psychicznego, który należy leczyć, aby go rozwiązać.
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) są od dawna stosowane jako farmakologiczne leczenie pierwszego rzutu zespołu stresu pourazowego, ale te farmaceutyki są często nieskuteczne. Około 60% osób reaguje na SSRI, a tylko 20-30% z nich osiąga pełną remisję. Mogą również powodować wiele niepożądanych skutków ubocznych, w tym drażliwość, problemy ze snem i myśli samobójcze. Zalecana jest również psychoterapia, jednak nawet najskuteczniejsze terapie zazwyczaj nie przynoszą ulgi ani nie zmniejszają objawów poniżej progu klinicznego zaburzenia.
Ponieważ tradycyjne metody leczenia zespołu stresu pourazowego są zwykle nieskuteczne lub nawet szkodliwe, wielu z tych, którzy nie reagują na SSRI i psychoterapię, zwraca się do innych opcji ulgi.
Czy marihuana może być pomocna?
Zespół stresu pourazowego jest poważnym zaburzeniem psychicznym, które rozwija się po tym, jak osoba jest świadkiem lub przeżyła traumatyczne wydarzenie. Objawy dzielą się na cztery główne kategorie:
1. Natrętne myśli i wspomnienia:
• Nawracające, niepokojące i mimowolne wspomnienia traumatycznego wydarzenia.
• Poważny stres emocjonalny lub fizyczny dyskomfort podczas napotkania przypomnienia o traumie.
• Retrospekcje lub nagłe, nieoczekiwane i żywe ponowne przeżywanie traumy w odpowiedzi na bodziec (wzrok, dźwięk, dotyk, zapach itp.), tak że wydaje się, że trauma dzieje się od nowa.
2. Unikanie:
• Aktywne unikanie ludzi, miejsc, przedmiotów, czynności lub sytuacji, które mogą wywołać niepokojące wspomnienia.
• Próba uniknięcia myślenia o traumie lub pamiętania o niej.
• Opór przed mówieniem o traumie lub swoich uczuciach z innymi.
3. Zaburzenia poznania i nastroju:
• Zniekształcone lub rozmyte poczucie rzeczywistości.
• Derealizacja lub poczucie oderwania od otoczenia.
• Depersonalizacja lub poczucie oderwania od własnego ciała lub umysłu.
• Utrata pamięci o pewnych osobach, informacjach, wydarzeniach lub okresach.
• Niezdolność do zapamiętania ważnych aspektów traumy.
• Zniekształcone myśli o przyczynach lub konsekwencjach traumy.
• Negatywne myśli i uczucia dotyczące siebie, innych lub świata.
• Obwinianie siebie za traumę.
• Ciągły strach, poczucie winy, wstyd, złość lub przerażenie.
• Poczucie beznadziejności do przyszłości.
• Uczucie emocjonalnego odrętwienia lub odłączenia od siebie i otoczenia.
• Niezdolność do doświadczania pozytywnych emocji.
• Izolacja i wyobcowanie z rodziny i przyjaciół.
• Trudność w utrzymaniu relacji.
• Brak zainteresowania zajęciami, które wcześniej sprawiały przyjemność.
4. Zmiany pobudzenia i reaktywności:
• Nadmierna czujność lub podejrzliwość.
• Uczucie napięcia.
• Ciągłe sprawdzanie otoczenia pod kątem potencjalnego zagrożenia.
• Trudności ze snem.
• Trudności z koncentracją.
• Drażliwość.
• Wybuchy gniewu.
• Zachowania autodestrukcyjne, takie jak samoleczenie za pomocą narkotyków lub alkoholu.
• Przytłaczające poczucie winy lub wstydu.
Wiele osób doświadcza niektórych z tych objawów w kilka dni po traumatycznym zdarzeniu, ale diagnoza PTSD wymaga, aby objawy te utrzymywały się dłużej niż miesiąc i powodowały znaczny niepokój lub problemy z codziennym funkcjonowaniem. Możliwe jest rozwinięcie objawów PTSD w ciągu kilku miesięcy od urazu, ale u niektórych osób objawy nie pojawiają się przez miesiące lub lata.
Zespół stresu pourazowego jest skorelowany z innymi problemami ze zdrowiem psychicznym, w tym depresją, lękiem, zaburzeniami związanymi z używaniem substancji, lękiem napadowym, zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym i fobią społeczną. Osoby ze złożonym PTSD wynikającym z wielu traumatycznych wydarzeń (takich jak przemoc społeczna, walka lub przemoc domowa) mają tendencję do doświadczania bardziej intensywnych objawów, problemów behawioralnych i skrajnych reakcji emocjonalnych.
Obecnie wśród naukowców i klinicystów istnieje duże zainteresowanie tym, czy konopie indyjskie mogą służyć jako bezpieczne i skuteczne leczenie objawów PTSD. Konopie indyjskie zostały zalegalizowane do użytku w wielu krajach, a większość z nich zawiera PTSD na liście warunków kwalifikujących się do leczenia za pomocą marihuany. Liczne badania przekrojowe i prospektywne udokumentowały, że używanie konopi indyjskich jest szeroko rozpowszechnione wśród osób z zespołem stresu pourazowego, a niepotwierdzone dowody wskazują, że wiele osób stosujących konopie zauważa znaczną redukcję jednego lub więcej objawów.
Niestety, dezinformacja na temat konopi indyjskich i dziesięciolecia prohibicji sprawiły, że trudno jest nawet uzyskać konopie indyjskie, nie mówiąc już o badaniu ich efektów terapeutycznych u ludzi. Badania były ograniczone, ale sugerują, że konopie indyjskie mogą być cenną opcją leczenia PTSD.
Najnowsze badania nad konopiami indyjskimi i zespołem stresu pourazowego
W prospektywnym badaniu z 2020 r. Bonn-Miller i in. badali objawy i funkcjonowanie PTSD u 150 uczestników co trzy miesiące przez rok. Uczestnicy zostali podzieleni na dwie grupy – tych, którzy używają konopi i tych, którzy tego nie robią (kontrola). W trakcie badania uczestnicy, którzy spożywali konopie indyjskie, zgłosili większy spadek nasilenia objawów nadmiernego pobudzenia w czasie w porównaniu z grupą kontrolną i byli 2,57 razy bardziej narażeni na to, że nie spełniali już kryteriów diagnostycznych zespołu stresu pourazowego pod koniec badania. badanie w porównaniu z kontrolami.
W zeszłym roku naukowcy przeprowadzili pierwsze randomizowane, kontrolowane placebo badanie porównujące potencjał terapeutyczny THC i CBD w przypadku objawów PTSD.
Wykorzystali podwójnie ślepą, krzyżową konstrukcję, aby porównać efekty trzech różnych stężeń konopi zawierających THC i CBD:
• wysoka zawartość THC (12% THC i <0,05% CBD), • wysokie CBD (11% CBD i <0,05% THC), • THC+CBD (7,9% THC i 8,1% CBD). Konopie indyjskie we wszystkich stężeniach wykazywały dobrą tolerancję i skutkowały poprawą objawów w ciągu trzech tygodni leczenia. Wszystkie grupy leczone zgłosiły statystycznie istotne zmniejszenie nasilenia PTSD, ale ta różnica była bardziej dramatyczna wśród uczestników, którzy otrzymywali marihuanę o wysokiej zawartości THC lub THC + CBD. W innym niedawnym badaniu przeprowadzonym przez Carrie Cuttler, adiunkta psychologii na Uniwersytecie Stanowym w Waszyngtonie, osoby cierpiące na zespół stresu pourazowego donoszą, że konopie indyjskie zmniejszają nasilenie objawów o ponad połowę. Cuttler i jej współpracownicy przeanalizowali dane ponad 400 osób za pomocą Strainprint. Aplikacja została opracowana, aby pomóc użytkownikom dowiedzieć się, jakie rodzaje medycznej marihuany są dla nich najlepsze – ta grupa użyła jej 11 000 razy w ciągu 31 miesięcy poprzedzających datę publikacji. „Wydaje się, że wiele osób z zespołem stresu pourazowego zwraca się ku marihuanie, ale literatura na temat jej skuteczności w leczeniu objawów jest trochę skąpa” – powiedział Cuttler. Wyniki tego badania sugerują, że jest to pewna kombinacja THC, CBD i być może niektórych innych cząsteczek obecnych w konopiach indyjskich, które tworzą efekt terapeutyczny. Konopie indyjskie mają wiele cząsteczek, które mogą wywoływać efekt biologiczny, w tym do 120 kannabinoidów, ponad 150 terpenów i około 50 flawonoidów. To dodatkowo podkreśla potrzebę przeprowadzenia większej liczby badań, które przyjrzą się całej roślinie konopi indyjskich, ponieważ ludzie używają ich znacznie częściej niż syntetycznych kannabinoidów.
