Konopie są produkowane na całym świecie, a hasz można uprawiać wszędzie. Uważa się, że pochodzi on z Maroko, ale jest również szeroko związany z Indiami, Pakistanem, Libanem, Afganistanem i Nepalem.
„Pomimo wieloletniej dominacji rynku w Maroko, w 2010 roku Afganistan niespodziewanie przejął koronę jako numer jeden producentów haszu,” mówi NG.
Roślina konopi wydaje się również rozwijać w Indiach, a wykorzystanie haszu rozprzestrzenia się na większości obszarów subkontynentu. W północnych Indiach jest on częścią wieloletnich tradycji społecznych. Nazywa się go tutaj „Charas”, a niektórzy badacze uważają, że to to samo, co używany w ceremoniach starożytnej Persji „Booz rooz.”
John Huyghen van Linschoten, Holender, który podróżował po Dalekim Wschodzie w 1500r. pisał o panującym w tej erze wykorzystaniu haszyszu.
„Bangue (jego słowo określające hasz) jest równie często stosowany w Turcji i Egipcie, jest wykonywany w trzech rodzajach, ma również trzy różne nazwy,” jak pisał w „The voyage of John Huyghen van Linschoten to the East Indies.”
„Pierwszy przez Egipcjan nazywany jest Assis, który jest polderem konopi, lub konopnych liści, który po podaniu wody tworzy pastę lub ciasto; zjadają około pięciu kawałków, każdy wielkości kasztana (lub większy); Jest wykorzystywany przez zwykłych ludzi, z powodu niskiej ceny.
Według NG, średnia moc haszu znacznie wzrosła w ciągu ostatnich 20 lat, choć może być znacznie różna, w zależności od regionu pochodzenia. A to dlatego, że to, skąd pochodzi ma wpływ na to, w jaki sposób jest pozyskiwany.
W krajach śródziemnomorskich haszysz wytwarzany jest poprzez młócenie materiału roślinnego w celu oddzielenia wytwarzających żywicę części roślin po czym otrzymuje się produkt o dużej zawartości żywicy. Z otrzymanego materiału formuje się płyty.
Głównym obszarem produkcji haszu w Maroko jest centralny Rif, gdzie obecny jest on od wieku XV.
Na subkontynencie indyjskim, haszysz otrzymywany jest metodą zbierania żywicy poprzez rozcieranie kwitnących i owocujących wierzchołków roślin w rękach, na których zostaje żywica zbierana następnie za pomocą specjalnie przystosowanego urządzenia metalowego.
Znaną tutaj metodą jest również zanurzanie pozbawionego łodyg materiału roślinnego we wrzącej wodzie, co powoduje oddzielenie się żywicy, która po ochłodzeniu tworzy na powierzchni wody stałą masę. Po zebraniu masy przekształca się ją w bryły różnej wielkości, aby na końcu sprasować w bloki.
Skutki palenia haszu odczuwane są w ciągu kilku minut, zwykle od 10 do 30, a działają przez dwie do trzech godzin. Zażycie przez zjedzenia zajmuje około 30 do 60 minut, aby poczuć jego efekty, ale odurzenie może trwać nawet do sześciu godzin.
Hasz ma wiele nazw slangowych, w tym afgan, dżuma, gruda, sztof, tłok. Nazwy takie jak Maroko, Liban, czy czarny Afganistan odnoszą się do koloru haszu albo kraju jego pochodzenia.
